About learning Japanese in China

So pretty much my next favorite country besides China, Belgium and France is Japan (probably should keep a spot for a Scandinavian country too since the chance of me finding a partner there is very high). Because I have been slacking with my Japanese studies since about 2013, mainly keeping it up through watching anime and reading manga at about one page per 15 minutes, I found a buddy to start doing Japanese again with. In China.

If I could say anything about the Chinese education system without really participating in it, I would sum it up as being: rigid, not very interactive and faithful to the textbook. This would actually turn out to be true more or less once I started. I could start a separate career as diviner!

For a Dutch person, this is of course quite the opposite of what we like to have. We tend to focus more on interaction (even if it is students saying a lot ‘I do not know the answer’), flexibility (ooh the ‘Leids Kwartiertje‘) and being creative with content (‘Yes teacher, I feel watching a movie would be very helpful in the learning process.’). So how does it feel to experience a wholly different system?

Rigid: Well this is mainly manifested in the way that each class is pretty much the same structure. 20 minutes discussing the new words, 10 minutes of reading the standard text, 1 hour of grammar and 30 minutes exercise. The fact that I know this structure already after only 2 lessons is in itself kind of amazing.

Not very interactive: Yup, this matches. I just described that we had only 10 minutes of reading and 30 minutes of practice. This is still divided by about 5-7 people. Furthermore, it is very easy to just not participate. The fact that we have teenagers (yes, 15-year olds. Nostalgic.) means that they are readily using this. One of two has clearly been sent here by his parents as extracurricular activity and is consequently one of the least motivated persons I have ever experienced studying a language. The girl obviously has watched (quite) some anime since she insterts a ‘Nani?’ (Japanese for what) between everything and is just in general sassy in a way that is not really constructive (‘Congrats teacher on writing the wrong character.’).

Faithful to the textbook: We have a bingo! Incidentally, even the short test (which is really not worthy of being called a test) uses the exact same sentences as the textbook examples. Like, word for word. And then the teacher advises us that we should really not look in our books. It is quite cute, if it was not about something as relatively serious as teaching a language.

So I might sound quite negative here. The fact that we are cramped in a small rectangular room which is about 15 square meters (does remind you of Japan in a certain sense I guess) and an atmosphere that is lethargic does not help either. However, there are also bright spots:

I follow the class with a Dutch-Turkish friend, so we are the foreign stars of the class.
My level is easily the highest in the class (which does not say a lot, this is the second-to-lowest level we are following) so I can act smug and be a know-it-all legitimately.
It is effective to at least be actively engaged with this language for 4 hours a week. Those are 4 more hours than before!

So that also consitutes a bingo. Guess it is a tie for now.

Samenwerking tussen hoofd en gevoel

Eigenlijk zouden ze het ondertussen wel onder de knie moeten hebben. Zo’n hoofd dat zegt: Dit gaan we doen!’ En een geruststellend gevoel dat dan gelijk meegaat en ‘Ja!’ zegt. Of als ja aanvoelt dan. Maar zo gemakkelijk is dat toch niet, samenwerken met jezelf. En dan kun je 30 keer per minuut ademhalen (want dat ontspant), dingen opschrijven in hanepoten (en vervolgens gefrustreerd raken over je eigen handschrift) of jezelf stevig toespreken (klinkt toch niet zo heel erg overtuigend).

In China wonen helpt eigenlijk niet erg bij dit proces. Veel Aziaten en ook de Chinezen excelleren juist in de scheiding tussen hoofd en gevoel. Daarom kunnen mensen zich in het weekend naar kantoor slepen als een vakantie gecompenseerd moet worden; staan ze toe dat ouders in het park naar de huwelijksmarkt gaan om hen aan een partner te helpen; kopen ze een hele winkel (of een heel vliegtuig) leeg om hun omgeving tevreden te stellen.

Nu rijst natuurlijk de vraag, in hoeverre is dit een probleem? Hoeveel kun je hier als buitenlander, de mindfullness tientallen jaren opzuigend, mee omgaan? Of wie weet, zelfs van leren?

Wat dat betreft is het een vrij paradoxale omgeving, waar wij hoofd en gevoel liefst zoveel mogelijk scheiden professioneel, maar combineren privé, draaien de Chinezen het precies om. Zo kan het zomaar zijn dat een Chinees van baan verwisselt vanwege baas of collega’s, maar braaf iedere keer met Chinees Nieuwjaar naar huis blijft gaan, ook al weet zij/hij wat voor spervuur aan vragen, eisen en ruzies dat meestal oplevert.

Waarom verschillen dit soort zaken altijd per cultuur en per persoon? Kijk ik naar mijn kat, dan is het leven gemakkelijk. Hoofd en gevoel werken niet alleen samen, maar lijken gewoon één. In dezelfde woorden te vangen. ‘Mens ik heb honger.’ ‘Waarom geef je mij geen eten?’ ‘Ben je nu pas thuis?’ ‘Ik ga op je springen alsof je een springkussen bent.’ ‘Het is tijd om te doen alsof mijn staart niet aan mij vast zit.’

Zeker ook iets voor te zeggen, dus ik hanteer voortaan in China kattengedrag. Op likken en brokjes moet ik nog wat oefenen. Op dat hoofd en gevoel ook wel trouwens.

What words mean

The brain is a strange thing. Once you do not know something, you cannot imagine how it is when you understand or know it. Once you do know it, you automatically forget how it is when you did not understand or know it.

Last weekend, I had a niece visiting who was in China for the first time. It made me remember how everything was when I visited China for the first time, or even when I did not know the language as well as my face would assume. With all the characters and different pronunciation(s), you adapt to a wholly new way of conveying things and processing information.

Of course, a cultural component also plays an important role with the establishment of these differences. In many Asian cultures, it is less common to be very upfront about feelings, ideas or opinions. China also has this up until a certain degree. The Netherlands and other northern European countries are on the other side of the spectrum, voicing thoughts openly.

Since I grew up in the Netherlands with Dutch parents, I am quite direct, but not the most extreme. Even within the Netherlands, differences exist, mostly between the northern and southern parts. Then again, China is even larger so I cannot even pretend to be speaking for China in general. However, the Chinese expression, 口是心非, the mouth says yes but the heart says no, can be applied widely. But in more surprising ways than you might imagine.

Being positive but meaning negative

‘I will see.’ / ‘If I have the time I will come!’ There are the standard instances when you ask someone to do something, go somewhere with you, participate in something and the other’s response can vary. Furthermore, these kind of propositions and answers can be held in forehand, or a few hours before the event itself. See my Dutch post on time for more background.
‘Let us meet (soon)!’ Is this ever meant though? The digital equivalent in China is adding someone on WeChat and instantly forgetting about her/him. Like, only receiving the standard ‘I added you, we can now start chatting!’ and not even moving beyond that.
‘Please do everything in your own tempo.’ Whether it is study or sport or anything you are trying to master, your tempo had better match the class’s or teacher’s. For sports, feel free to reach as far as you think is anatomically possible. We will push, pull and lie on you to get you further. Read my Dutch article on sports in China for more enlightenment.

Being negative but meaning positive

‘You do not need to bring anything.’ Actually, I have never been in the situation where I really did not bring anything. The advantage is that you do not need to bring a highly personalized gift. Food or drinks are usually appreciated. Often accompanied by a ‘You should really not have done that.’ while handily storing it in the cupboard.
‘Your English seems to have become worse.’ A friend of mine was told this by a Chinese friend of hers. Mind you, jokingly. The Chinese are often full of these contradictions, seemingly to inform you: ‘I know you well and have high expectations of you / know you can do better, which I express in this way.’
‘It will not be long.’ If it is anything related to food and drinking, this is a blatant lie. If it has anything to do with a bank, hospital or police station, this is also a blatant lie. If it has to do with meeting again, this can be a blatant lie. Or they start stalking you.

Daar wordt een mens blij van

Natuurlijk specifiek een mens genaamd Li-Anne. Met het nieuwe jaar net begonnen, uiteraard vol goede moed, is het niet verkeerd een soort februari-evaluatiemoment in te richten. Zeker voordat de Valentijnsdagpromoties weer keihard beginnen en ik op iedere hoek van de straat geconfronteerd wordt met kaarten, chocola en cadeaus die ik aan niemand stuur en van niemand krijg. Behalve mijn ouders natuurlijk. Of nee, laat maar. Daar heb ik ook al 5 jaar geen Valentijnskaart meer van gekregen.

Maar er zijn ook dingen op te noemen, zeker in China, waar ik wel blij van wordt. Zoals:

Hotpot
Japans eten
Jianbing
Baozi
Peking eend
Bubble tea
Caramel latté (met extra suiker want ik ben geen koffiedrinker)
Mala Xiangguo
KFC Old Beijing Wrap
Chinese thee (die je tot het oneindige kunt bijvullen, JA!)

Oh, je wilde dingen weten die niet met eten te maken hebben? Zeg dat dan!

Frisse lucht (nu al bijna 3 weken lang met Chinees Nieuwjaar. Adem in, adem uit)
Fietsen in de frisse lucht (ik blijf toch een ((nep))Nederlander)
Rondlopen in de hutongs (voor een zeldzaam moment van rust)
Met mijn kat series/films kijken (voor een zeldzaam moment van rust)
Mensen over de vloer hebben net nadat ik heb schoongemaakt (waarna dat laatste weer opnieuw kan beginnen)
1,5 uur lunchpauze hebben (want in China eet ik praktisch altijd 3 keer per dag warm, JA!)
Chinezen die ongeacht de gelegenheid, plaats en tijd altijd eten meenemen
Met gezelschap in een koffietentje hangen en in hard Nederlands op alles commentaar geven
Doen alsof ik Chinees ben en ook zo worden behandeld
Eindeloos in bed liggen, rollen, zitten, werken en eten omdat ik een tweepersoonsbed voor mij en mijn kat alleen heb.

En het is bijna weekend. Dat wordt pas echt genieten!

What to do?

Since this is an era of typing instead of writing, I sit behind my computer desk with not an exactly blank screen, but getting close. What to write about today? Actually, I have no idea. Or I actually have a bit too many ideas. That is okay, it is how I spend most of my life. Not actually knowing what to do.

Is that a bad thing? Well, in this day and age where we can plan everything, most people seem to want to have more surprise and wonder in their life. For the Chinese, this feeling seems to be less prominent, probably because people think more short-term (see my previous Dutch post on this topic). Furthermore, moving to a different country is quite a good measure to experience more wonder and amazement. What makes it even more fun, is that in my case it is mutual.

Whenever I exchange more than 3 sentences with a Chinese person, it goes something like this:

/Hi, you are Chinese?

\I count as a foreigner I guess…

/Are you from Hong Kong or Taiwan?

\No, I am not. Do another guess.

/Japan? Korea? Vietnam?

\No I am from Europe, from the Netherlands.

/Really? You do not look Dutch at all!

\Well… Actually I was born in China.

/So your parents are Chinese?

\No, my parents are Dutch.

/But do you speak Chinese at home?

\No, my parents are Dutch.

/Are your parents in China?

\No, my parents are in the Netherlands.

/Is your family in China?

\No, my family is Dutch and in China.

/But you are Chinese.

\No, I am Dutch.

/But you speak Chinese.

\Well, I studied it for more than 5 years so yes.

/Do you speak Chinese with your parents?

\No, they are Dutch.

/But it is great that you returned to China and speak Chinese now! You are Chinese from the inside after all.

\Uhm… No not really though…

So what does this tell us?

Chinese automatically assume everyone who looks like them to probably be like them. Sort of like the opposite of what we have in the Netherlands, where everyone who looks different is assumed to probably be a foreigner.
It is difficult for both parties to grasp each other’s world views and background. How is a Chinese-looking person not identifying as Chinese and not knowing all the Chinese poems and songs? How do the Chinese not see and realize I am not a Chinese person and am quite different from them, more so inside than outside though?
In China, I am seen as a Chinese which I am not. In the Netherlands, I am seen as a foreigner which I am not.

Enough everyday wonder and amazement for me while living in China. You should try it too, honestly I can only recommend it.

It is the second new year of the year!

Living in China has its advantages. You can eat 24 hours a day, you can cycle pretty much wherever you want, you can spit on the streets or pretty much everywhere (not that I do so of course, I am a proper educated lady) and you get to celebrate new year twice!

Granted, the first new year celebrations are quite anticlimactic. People do wish each other happy new year, there are parties, drinks and get-togethers but it is not the same. There are no fireworks, many people simply go to bed before 12 and the atmosphere is not there. No holidays, tomorrow is just another day, except with a few number changes.

For the real festivities, you need to look at the Lunar New Year (based on the Lunar calendar, of which I do not understand anything either). It generally takes place somewhere end of January-end of February-ish (wish it was one month!) and lasts about 7-10 days officially.

So what happens? The usual, millions of people are on the move, villages are (or should be) flooded with people, an amount of food and alcohol is consumed that reaches to the heaven, praying to the heavens by going to the temple, general happiness, joy and good quality family time (possibly with the added bonus of being pressured by family members to settle and get married).

You probably get the general idea, but how does it actually feel? I have no clue. I have no Chinese family I know and the previous times with Chinese New Year I was on an airport in Shenzhen (watching the KFC employees having hotpot at around 3AM and contemplating who had the saddest New Year) and afterwards in Taiwan (where there were temple festivities, but also mainly very quiet); and last year I was in Japan where I did go to Yokohama (the Chinatown of Tokyo so to say) but it is of course not the same. Oh yeah, and Chinese New Year celebrations in the Netherlands, which enlightened me that this existed at all.

But this year is different! I will be in Beijing! what to expect? Well, eating and making dumplings, most things in general to be closed, very empty streets, hopefully some fresh air, half the days off that the usual Chinese get (although we do not have to compensate) and a lot of noise (so perhaps a stressed kitten will get added to the mix). I actually thought of making new year’s resolutions again this morning. But then I did not really make any for the Western new year either. Except subconsciously to really stop with biting my nails (improving!), to write more (improving!) and to stay positive (improving!).

So I guess the only thing left to write is ‘Happy New Year!’ and keep on going in the year of the rooster!

Tijd en spontaniteit

Een paar maanden geleden herlas ik dit artikel over de perceptie van tijd in verschillende culturen.

Toen ik in Peking studeerde, kwam ik voor het eerst langere tijd in aanraking met echte verschillen in tijdsperceptie. Zo waren van de internationale studenten de Duitsers altijd stipt op tijd, ik (tellend als Nederlander) in ieder geval niet meer dan 10 minuten te laat en kwamen de Fransen gerust 30 of meer minuten te laat aanzetten zonder waarschuwing.

In mijn ogen is luiheid hier niet het probleem (hoewel een Duitser dat ook weer anders zou kunnen zien). Na uitgebreid overleg (poldermodel!) gaf onze Fransman aan dat dit zijn gedrag de gebruikelijke gang van zaken was in Frankrijk. Zo gedragen wij ons natuurlijk (meestal) naar de manier die in onze landen normaal en geaccepteerd is. Kortom, we hebben in Europa nog genoeg te heggelen en steggelen (alweer!) , laat staan met een land aan de andere kant van de oceaan.

Maar dan toch China. Ik moet zeggen, nu ik hier wat langer woon, waardeer ik de Chinese manier van plannen wel. Het doet me een beetje denken aan mijn jeugd in Echt, in Limburg waar mijn ouders de achterdeur altijd open hadden (en hebben) staan voor iedereen die even binnen wil lopen. Lekker spontaan, niet teveel gedoe en ongedwongen.

Laten we eea even vergelijken:

Afspreken met Nederlanders

Idealiter geeft een van beiden 3 weken van tevoren aan dat er afgesproken gaat worden.
Vervolgens vindt de traditionele ‘kalenderuitwisseling’ plaats. Meestal zijn er in de komende drie weken minstens 5 dagen per persoon waarop iemand niet kan. Het is belangrijk om van iedere dag te benoemen welke activiteit plaatsvindt/waarom je niet kunt. Als we elkaar niet te zien krijgen, zijn we in ieder geval alweer iets meer op de hoogte van elkaar.
Als je geen geschikte datum kunt vinden, bedank elkaar en spreek de hoop uit elkaar toch weer een keer te zien. Als je wel een datum kunt vinden, bespreek waar, wie en wanneer.
In principe is het wenselijk om 10 minuten te vroeg, op tijd, of maximaal 10 minuten te laat aan te komen.
Eventueel kan het voorkomen dat je niet kunt, laat dit op tijd (meestal 10-5 dagen) van tevoren weten.

Afspreken met Chinezen

Maximaal 3 of 4 dagen van tevoren vragen om af te spreken. Ik had het een keer met een vriendin over volgende week, toen zei ze: ‘Oh zo lang nog. Daar hoeven we volgende week pas naar te kijken.’
Stel een dag voor, of een reeks dagen. Een van de dagen is ongetwijfeld goed. Of je kunt aansluiten. Of alleen samen eten. Eten kan altijd.
Als je de hele week voorbij bent, maar onverhoopt geen datum hebt, zeg dan dat je later nog eens kijkt. Dit kan volgende week zijn, maar ook enkele weken later. Als je wel kunt, spreek af waar je gaat eten.
In principe kom je op tijd. Maar je kunt ook 30 minuten van tevoren aangeven dat je 10 minuten later komt. Of 30 minuten. Of 1,5 uur van tevoren laten weten dat het niet meer gaat lukken. Allemaal opties.
Je kunt altijd last minute mensen meenemen. Of achterwege laten.

Nu is kort plannen niet altijd even praktisch, maar het schept ook mogelijkheden. In zekere zin maakt het het leven een stuk verrassender (alsof wonen in een ander land nog niet spannend genoeg is) en is het een stuk spontaner. Zo heb je de hele week vrij, maar snel genoeg vult die zich vanzelf wel naarmate de dagen vorderen. En de weken daarna, en de maanden en jaren. Zo gaat het maar door het hele jaar. Want Chinezen zien tijd als een cyclus. Maar dat voor een andere keer.

Guidelines for working in a Chinese Japanese restaurant

Welcome, glad to have you with us!

Please view below steps for proper conduct at our Chinese Japanese restaurant.

Terms: Chinese Japanese restaurant, a.k.a. a Japanese restaurant in China, not a Chinese-Japanese restaurant. You know right?

Positions these guidelines apply to: Waiter/waitress

Please follow the rules mentioned below. It is of utmost importance to follow these guidelines exactly as they are written!

When a customer (but honestly anyone) enters, be sure to say ‘WELCOME’ in Japanese (Irasshaimase (いらっしゃいませ) ). However, to not let customers be confused that they are in Japan, two important rules must be followed.
a. Be sure to pronounce Welcome unclearly and incorrect. ‘WECO’, ‘WLCM’, ‘WLECMOE’ are all acceptable. In (Chinese) Japanese it should sound something like ‘Ilashaima’, ‘Irashamse’, ‘Irashase’.
b. Volume is more important than looks. So be sure to say it in a loud voice (scream if necessary), then you can have any expression on your face that you would like.
Once a customer has entered, be sure that at least two of you talk to her/him.
Guide the customer to a seat first. If the customer is hesitant to sit down on the spot, mention that any of the available seats can actually be taken. If necessary, walk around for a few minutes.
When the customer is seated, be sure to look at her/him for a period of time until it gets awkward. Wait with going away anyway until the customer says you can do so.
If the customer wants to order, be sure to avoid her/his gaze for a while. You might want to chat with your colleagues (of whom at least two should be free at the same time), look at your phone, clean a specific spot with a dirty cloth etc. to make sure you are not looking at her/him immediately. When you are ready, go to the customer for her/his order.
While food is being prepared for the customer, feel free to loiter around, chat with colleagues, look at your phone or pick your nose. For the last activity, try to make sure as much as possible that nobody sees you. If they do, wipe it on your clothes.
Once food is there, be sure to help the customer eat it (mix food, turn food, cut food, put on a stove etc.) so that you do not have nothing to do all the time.
When the customer wants to pay, make sure there is another colleague at the cash desk, so she/he has something to do as well.
As the customer is leaving, scream/shout something like ‘TNAK YO’ or ‘ALIAGTO GOSAIMA’.

If you follow all of these rules, you should be able to deliver service perfectly compliant with our standards. And remember the most important rule of all:

We are a Japanese restaurant in China. We do not solely copy, but add our own Chinese flavor to the service. That is what makes us special.

First things first.

Na een tijdje de verleiding te hebben weerstaan, begin ik toch maar een eigen blog met officiële titel enzo. Ik ben eigenlijk altijd van mening dat het veel prettiger is om voor anderen, met anderen, onder anderen te werken. Als je het zelf moet regelen, is een zekere discipline nodig, die niet altijd aanwezig is.

Maar zulke dingen kunnen dus getraind worden, vandaar dit blog. Over China en meer. Hartstikke leuk, komt dat lezen!