Tag: blog

Biking battles: The jungle road

So before moving onto the long road, let us take a look at what kind of people are most often encountered on the Chinese roads. A comparison with the jungle is not strange, you have for example the predators:

  • The king of the jungle: Trucks, buses and any other vehicles which are heavy, large and intimidating. They cruise along, sometimes with people furiously shouting and/or honking but almost never stopping. They can suddenly lash out with their legs and doors, just to spite you. You know you should not challenge them too much. They have teeth and they bite. Although eating and hitting innocent people is still illegal of course…
  • Cheetahs: Very fast, lean and mean cars. Except, they belong on the Savannah or the open road. Not the clogged streets of Beijing. They roar loudly to let you know that they are dangerous, but barking dogs do not bite. Unless of course they suddenly have a precious piece of open road in front of them. Oh and you should not touch them. One scratch and you are gone.
  • Hyena’s: They are lagging behind, dealing with the leftovers. They are in great, huge numbers. Diverse, irritating and only slightly frightening. They are the ones tuktuks, scooters, bikers and even pedestrians dare to defy. When they hit, of course they hit hard. But as long as you stay out of reach…

So what about the prey?

  • Birds: You can go very fast, if you want to. You can almost manage to squeeze in between everything and anything. But just like some birds cannot fly, these birds often choose not to fly. Just carry on their daily business as they go excruciatingly slow and even slalom along the road while doing their best not to die multitasking. They do make a lot of noise however, whether they are moving or not. Would be nice if the sounds were as nice as birds’ twitter or songs.
  • Rabbits: They are quite harmless and with a growing number. They are usually a group of cyclists, some really put their foot down making noise, others are less brave and just sway from side to side. When they want to, speed is made and a lot of road covered. However, they are also quite single-minded. Just getting ahead already costs a lot of effort, so often following the rules or watching out are optional tasks.
  • Mice: When they are in a group, they have a lot of power. They can basically cross roads whenever they want, however they want. But if they move by themselves, they are the lowest on the foodchain. Literally everyone speeds past them and they are the first ones to take a hit. It also helps that they do not make it easy for themselves by being easily distracted by either eating, looking on their phone or checking their hair in the mirror.

In other words, the road to work is long, hard and dangerous. How to manage?

Biking battles: The origin

“Let me bike to work today.” Quite an innocent thought, if you might say so yourself. So you pack your stuff, glance outside to make sure it is not raining and go out.

At the bicycle parking lot of your compound you look for a while for your bike. It is black and, like most others, rusty and old so it does not stand out too much. It takes you a while to find it, because you realize the community workers moved things around again. To have a large space in the front of the lot to put nothing. Probably for a higher purpose, or to perform some rituals. Things happen for a reason right?

Nevertheless, you get on your bicycle and bike away with a speed which makes the security guard pause and stare in his morning talks. Your compound is quite old and although they often renovate the roads, the fact that people people do not care and keep walking makes sure that the road stays in the same state.

After having crossed that first hurdle, you enter the main road. Here, the real fun starts of course. The traffic lights designate the invisible race that is taking place here. Bikes, steps, unicycles and scooters are going ahead, because the buses, cars and trucks have speed and mass to compensate. You are eager to get to work, so after making sure the right lights are red, you cross in one smooth go.

It always amazes you with what kinds of vehicles people enter the road and what they take with them. Lately, carrying bikes on your tricycle or truck seems to be the new trend. And you always have the hilarious look of people on folding bikes with an electric motor on it, does that not defy the purpose of a folding bike?, or the ones who can barely sit on their steps because they are so small and lightweight.

So getting on the road is only the beginning. The road ahead is long and you need to get to work. On time preferably. What to do?

Ik verkies jou!

Ja, het is zover. De Tweede Kamer Verkiezingen vinden vandaag plaats in Nederland. Dit is het moment voor de burgers, om je plicht en recht te vervullen en te gaan stemmen. Okee, behalve als je braaf volgens de procedure je hebt geregistreerd maar niet je stembewijs en biljet hebt gekregen. Dan mág je niet eens je ding doen.

Tot een jaar of 2,3 geleden, was ik maar minimaal geïnteresseerd in de politiek. Ik heb wel in de verkiezingen van 2012 gestemd, relatief strategisch want ik had geen flauw benul waar de PVDA toen voor streed, maar niet de programma’s bestudeerd. Overigens ging het hele politieke speelveld grotendeels aan mij voorbij, nationaal en internationaal.

Nu is dat eigenlijk in deze politiek turbulente tijden vrijwel onmogelijk. Ik keek een tijdje geleden nog een filmpje van Zondag met Lubach terug waarin de draak wordt gestoken hoeveel Nederland met de Amerikaanse verkiezingen bezig was. Eraan terugdenkend, deelde ik ook wel ongeloof en een zekere verontrusting toen de winnaar bekend was. Maarja, Amerika is toch wel een stukje verder weg dan Nederland.

En zo beland je anno 2017 in een situatie waarin je actief politiek gaat volgen. Want ja, erg geruststellend is het allemaal niet natuurlijk. En nee, zelf doe je er niet echt specifiek iets aan onder het mom buitenlands uit te zien, in het buitenland te zijn en niet te kunnen stemmen. Laten we de balans opmaken:

Voordeel:

  1. Je kunt meepraten. “Ja, Geert Wilders is een eikel. Maar hij is wel een van de weinige met een Limburgs accent regelmatig op de televisie, dus er is ook nog voor mij hoop!”
  2. Je hebt het gevoel iets toe te voegen. “Nee ik kan niet helpen. Ik ben politiek bewust onderzoek aan het doen om als zelfredzame burger een geïnformeerde stem uit te brengen.”
  3. Je hebt altijd iets om over te praten. “Ja. Laten we het anders over de verkiezingen hebben.”

Nadeel:

  1. Je hebt het idee dat er veel mensen zijn met radicaal andere ideeën. “Nederland uit de EU? Hoe dan?”
  2. Je ziet overal politici die ergens iets van vinden. “Meer blauw op straat. Blauw is het nieuwe zwart.”
  3. Je wordt ongelukkig van alle extreme discussies en meningsverschillen. “Het is erin of eruit.”

Toch maar goed dat die verkiezingen er dus maar eens in de zoveel jaar zijn. Nederland zou nog eens te spannend worden.

I will have hot water, thank you

Walking to work today (with blue skies and in bright sunlight mind you!) thinking about something quintesstentially Chinese: hot water. Okay, hot water is of course not only limited to China, luckily, but the way they use it here is quite Chinese I would say. They drink it. Without any added flavor. Except perhaps for some other chemicals that are in the water here naturally (or not so naturally).

Anyway, I remember that when I started to drink hot beverages, I would drink tea, but with sugar. Not with milk, I did not like English tea like that. And also no green tea, because it was too bitter. Then, when I was 11 we went to China for the first time. None of us, except for the local guides, could speak Chinese (and I dare say my English was quite spotty then too) so most of the times there was no sugar. Furthermore I discovered that there was often not even tea or any flavor in the pot. Plus the water was boiling hot, so that even a full table of foreigners mostly only finished half a pot of tea.

All this mystery continued for a while, but did not leave me unmoved. Sugar disappeared from my tea routine. Milk entered it in the form of milk (bubble) tea (that is milk powder though, not liquid milk) and scorching temperatures no longer became a match for my tongue and mouth.

So after having ample of experience drinking tea and hot water, I am officially trained. I can mostly drink any water directly after it has been boiled, can drink it with or without a flavor and drink loads of it. This is especially helpful in China since you can get a refill of your tea ad infinitum. I heard my friend complain that the Starbucks in the Netherlands charges 30 cents (eurocents!) for it. Ridiculuous!

The advantage of hot water is that you have a hot drink, which does not have too strong a taste and can neutralize other tastes. Very handy in China where strong flavors reign and the tongue can sometimes get a bit too much coming at it.

Also, Chinese teas have so many varieties and flavors. No bitterness in green tea. It is amazing, the best. Although I am too lazy to cook it at less than boiling temperature. I do remain a foreigner of course.

Li’s lievelingswoorden: Dinges

Nederlands is niet de mooiste taal. Het is mijn moedertaal, de taal waar ik het meeste in thuis ben, maar mooi is het zeker niet. Over talen zoals Frans, Spaans en Italiaans hoef je natuurlijk niet te discussiëren. Pure poëzie rolt daar over de tong, ongeacht wat de inhoud of betekenis van datgene wat gehoord wordt mag zijn.

Toegegeven, ik heb wat meer waardering voor Nederlands hier in het buitenland gekregen. Niets zo leuk dan in een in China vrij onbekende taal te praten, roddelen en becommentariëren. Jammer dat het vaak met Engels wordt verward, omdat veel Chinezen dat ook niet verstaan, maar de gezichtsuitdrukking wanneer taal en daarmee ook mijn nationaliteit worden onthuld is onbetaalbaar (vind meer over deze situaties in het Engels in deze post).

En ja, zodra je meer talen leert besef je des te beter welke woorden ontbreken in het Nederlands. Maar je realiseert je ook dat het Nederlands toch wel woorden heeft die je niet zou willen missen. Daarom hierbij een ode aan een van mijn lievelingswoorden: dinges.

din·ges (de; m,v; meervoud: dingesen)
1 (informeel) naam waarmee je personen of zaken aanduidt waarvan je de naam niet wilt of kunt noemen

Bron: vandale.nl

Misschien heeft het met de klank te maken. Het Engelse equivalent ‘thingy’ klinkt een beetje kinderachtig. Dat dingetje, nee dat is bij lange na niet stevig genoeg om een brede categorie aan te duiden. Misschien heeft het ermee te maken dat een deel van de Nederlandse aanwijswoorden met een d begint: die, deze, dit, dat. Dat allitereert wel mooi. Misschien omdat de vorm vloeibaar is. Je hebt een dinges, gaat dingesen, iets is dinges, de dinges in de dinges dingesen, moderne taalkunst.

Ik gebruik dit woord te pas en onpas, in moeder- en vreemde taal. Zo hebben mijn Chinese, Japanse, Koreaanse, Australische, Franse en Duitse vrienden die ik in China leerde kennen tijdens mijn studie allemaal in meerdere of mindere mate ervaring met dit woord. Het is voor een Nederlands woord ook nog eens best goed uit te spreken door buitenlanders.

In zekere zin zijn dit soort tussenwoorden op een bepaalde manier onbelangrijk en tegelijkertijd heel belangrijk voor een taal. Aan de ene kant heeft het geen invloed op grammatica, uitspraak of schrijfwijze. Maar het laat wel zien dat een taal leeft. Genoeg leeft om dit soort woorden nodig te hebben of dat de gebruikers in ieder geval deze behoefte hebben. En ja, als levende gebruiker van een levende taal dinges ik dus met heel mijn hart.

Film rewriting: La La Land

Shamelessly plugging into the publicity that La La Land already has because of the Oscars and its popularity. Yes, I saw the movie, I even saw it twice. I liked it a lot, love the music, understand (part of) its popularity.

So I am not going to tell you the synopsis of this film, since it is everywhere on the internet and otherwise you know how to go to www.imdb.com (or you just learned now how to). But basically it is a slightly more realistic lovestory with some very good music inserted.

Actually, that is one of my main complaints, there is not enough music in it. Okay, granted I looked for the full music soundtrack on my Chinese (slightly illegal?) music app and it had more than 40 numbers. However, half of them are instrumental tunes which only last for 30 seconds to 2 minutes.

I absolutely loved the first 40 minutes of the film and the first two songs. The opening is one of the happiest traffic jams you will ever see, and I whispered to my friend when we would ever be standing in such a traffic jam with 40 handsome young people who can dance and sing. Shortly afterwards the second song follows which is a nice twist on the getting ready sequence that usually happens before the party.

I reckon it is because the film is between an actress and a musician, so the instrumentals get a lot of time to shine. I did miss some unison singing and flashmob dancing though. I remember watching the remake of the Hairspray film as a musical film a few years ago with some French friends. They were clearly not into musicals, since I heard them whispering at a certain point: “They are singing a bit too much.” Which of course is the whole purpose of a musical film, but never mind.

So to get to the purpose of this writing exercise, herewith some recommendations for La La Land:

  1. I understand it is an idealized version of having it difficult, but being able to regularly go to parties, afford a nice apartment (even shared) and take off from work when you want to (and not even serving customers adequately), does really defy expectations quite a bit. Would it not be nice if she had some harsher conditions to go against?
  2. So can we have a bit more motivation for the change of heart for these starstruck lovers to start looking at each other differently? I mean, he swipes sand in her shoe and then they start dancing. Why yes, is that not a great dating move?
  3. For the final reel of how ideally their relationship/lives should have gone, can we shorten it a bit? By this point we have already been watching for about 1,5 hours, and we can basically imagine ourselves how it should have went. The first part of re-enacting the original movie was fun, but could the family/kid part not have been shortened? Yes it could have been.

But perhaps if it was even slightly more realistic, there would not have been as many Oscar nominations and wins. Oh well, who cares about that anyway right?

Dagboek van Moek: 19/20/21 februari 2017

19 februari: Meestal moet ik al naar de slaapkamer in een van de onderstaande situaties:

  1. Mens is eindelijk gaan liggen dus ik kan me tussen haar benen nestelen met soms een aai hier en daar en wat gestrekte klauwen.
  2. Ik ben echt vet druk door het huis aan het rennen en actief aan het zijn. Ik ben tenslotte een nachtdier.
  3. Er wordt met me gespeeld. JA JA JA!

Maar goed, dan moet ik er dus toch aan geloven uiteindelijk. Bij het verschuiven van een van mijn krabpalen krijg ik al zo’n vaag voorgevoel. De bank is altijd een goede plek om dan te doen alsof ik er niet ben, onder dat doek helemaal onzichtbaar. Met klauwen die ik kan uitslaan als een hand mij dan toch beslist er onderuit wil halen.

Mens begrijpt mij echter wel. Ze rammelt met het voederblik en gooit wat brokjes als sneeuwvlokken in mijn speeldoos. Dan zit ik toch weer waar ze me wil hebben, verdorie…

20 februari: Mens staat altijd zó laat pas op. Ik begin al wat vroeger te mauwen, meestal rond een uur of 4 in de ochtend. Een vrij respectabele tijd, al zeg ik het zelf. Dan kan ik over mijn dromen praten en vertellen wat ik wel niet heb gedaan in de tussentijd, tot ik een vaag geluidje uit de kamer hoort wat aantoont dat zij ook eindelijk echt wakker is. Echt veel actie gebeurt er echter niet, dus ik blijf maar gewoon heel hard ‘Hallo?’ ‘Hallo!’ ‘HALLO!’ ‘HALLLOOOOOO!!!!’ roepen. Opstaan moet ze toch.

En een honger die ik heb. Mijn maag kan zo zijn eigen gesprek voeren. Dus ik slinger rond voeten, voel niet eens of ze op mijn lichaam, dan wel de grond stappen, maar soms verdwijnt Mens gewoon achter een deur. Die dichtgaat! Nou, dan kan ik wel blijven doorgaan. ‘Hallo?’ ‘Hee, hallo, kom eens.’ ‘Waar ben je?’ ‘Besteed aandacht aan mij!’ Nou en dan komt ze eindelijk tevoorschijn en reikt haar hand toch in de magische kast. En dan gaan de brokjes in het bakje, maar dan mag ik er nog niet bij. Eerst moet ik iets doen dat ‘zit’ is. Ze zegt het wel 10 keer, totdat ze vindt dat ik het echt doe. Nouja, het zal wel. Ik wil gewoon eten.

21 februari: Ze was vandaag alweer laat thuis. Nouja, ik ben een brave poes, dus ik verwelkomde haar bij de deur zoals altijd. Ze moet altijd zoveel dingen doen als ze binnenkomt, dingen wegleggen, uittrekken, pakken, ik ben blij dat ik geen mens ben.

En nadat alles is neergelegd, aangetrokken en gepakt is het nog steeds niet goed. Een watermachine maakt geluidjes er komt water uit en dat gaat weer ergens in. Hmmm, het lijkt drinkbaar, maar toch niet voor mij. En er wordt weer opgestaan, rondgelopen, oh nu gaat ze zitten. AAN DE KEUKENTAFEL? Urgh, de enige plek zo ongeveer waar ik niet op mag.

Dus stiekem mijn kopje aan de andere kant er bovenuit steken. Ik hoor gelach, zie een mobiel bewegen. Dat wil ik niet, IK WIL ETEN!

Okee, een paar pogingen ergens op te springen en dan met hangende pootjes verwijderd worden, laat maar. *zucht* dit wordt hem niet. Dan maar wachten.

Ennn ja! Eindelijk, ze is klaar. Er wordt op bed gezeten, onder een blauwe deken. Ik loop eerst even warm over de laptop en dan krul ik me toch maar op. Mmm, lekker slapen in haar schoot. Nu het kan.

About learning Japanese in China

So pretty much my next favorite country besides China, Belgium and France is Japan (probably should keep a spot for a Scandinavian country too since the chance of me finding a partner there is very high). Because I have been slacking with my Japanese studies since about 2013, mainly keeping it up through watching anime and reading manga at about one page per 15 minutes, I found a buddy to start doing Japanese again with. In China.

If I could say anything about the Chinese education system without really participating in it, I would sum it up as being: rigid, not very interactive and faithful to the textbook. This would actually turn out to be true more or less once I started. I could start a separate career as diviner!

For a Dutch person, this is of course quite the opposite of what we like to have. We tend to focus more on interaction (even if it is students saying a lot ‘I do not know the answer’), flexibility (ooh the ‘Leids Kwartiertje‘) and being creative with content (‘Yes teacher, I feel watching a movie would be very helpful in the learning process.’). So how does it feel to experience a wholly different system?

Rigid: Well this is mainly manifested in the way that each class is pretty much the same structure. 20 minutes discussing the new words, 10 minutes of reading the standard text, 1 hour of grammar and 30 minutes exercise. The fact that I know this structure already after only 2 lessons is in itself kind of amazing.

Not very interactive: Yup, this matches. I just described that we had only 10 minutes of reading and 30 minutes of practice. This is still divided by about 5-7 people. Furthermore, it is very easy to just not participate. The fact that we have teenagers (yes, 15-year olds. Nostalgic.) means that they are readily using this. One of two has clearly been sent here by his parents as extracurricular activity and is consequently one of the least motivated persons I have ever experienced studying a language. The girl obviously has watched (quite) some anime since she insterts a ‘Nani?’ (Japanese for what) between everything and is just in general sassy in a way that is not really constructive (‘Congrats teacher on writing the wrong character.’).

Faithful to the textbook: We have a bingo! Incidentally, even the short test (which is really not worthy of being called a test) uses the exact same sentences as the textbook examples. Like, word for word. And then the teacher advises us that we should really not look in our books. It is quite cute, if it was not about something as relatively serious as teaching a language.

So I might sound quite negative here. The fact that we are cramped in a small rectangular room which is about 15 square meters (does remind you of Japan in a certain sense I guess) and an atmosphere that is lethargic does not help either. However, there are also bright spots:

  1. I follow the class with a Dutch-Turkish friend, so we are the foreign stars of the class.
  2. My level is easily the highest in the class (which does not say a lot, this is the second-to-lowest level we are following) so I can act smug and be a know-it-all legitimately.
  3. It is effective to at least be actively engaged with this language for 4 hours a week. Those are 4 more hours than before!

So that also consitutes a bingo. Guess it is a tie for now.

Samenwerking tussen hoofd en gevoel

Eigenlijk zouden ze het ondertussen wel onder de knie moeten hebben. Zo’n hoofd dat zegt: Dit gaan we doen!’ En een geruststellend gevoel dat dan gelijk meegaat en ‘Ja!’ zegt. Of als ja aanvoelt dan. Maar zo gemakkelijk is dat toch niet, samenwerken met jezelf. En dan kun je 30 keer per minuut ademhalen (want dat ontspant), dingen opschrijven in hanepoten (en vervolgens gefrustreerd raken over je eigen handschrift) of jezelf stevig toespreken (klinkt toch niet zo heel erg overtuigend).

In China wonen helpt eigenlijk niet erg bij dit proces. Veel Aziaten en ook de Chinezen excelleren juist in de scheiding tussen hoofd en gevoel. Daarom kunnen mensen zich in het weekend naar kantoor slepen als een vakantie gecompenseerd moet worden; staan ze toe dat ouders in het park naar de huwelijksmarkt gaan om hen aan een partner te helpen; kopen ze een hele winkel (of een heel vliegtuig) leeg om hun omgeving tevreden te stellen.

Nu rijst natuurlijk de vraag, in hoeverre is dit een probleem? Hoeveel kun je hier als buitenlander, de mindfullness tientallen jaren opzuigend, mee omgaan? Of wie weet, zelfs van leren?

Wat dat betreft is het een vrij paradoxale omgeving, waar wij hoofd en gevoel liefst zoveel mogelijk scheiden professioneel, maar combineren privé, draaien de Chinezen het precies om. Zo kan het zomaar zijn dat een Chinees van baan verwisselt vanwege baas of collega’s, maar braaf iedere keer met Chinees Nieuwjaar naar huis blijft gaan, ook al weet zij/hij wat voor spervuur aan vragen, eisen en ruzies dat meestal oplevert.

Waarom verschillen dit soort zaken altijd per cultuur en per persoon? Kijk ik naar mijn kat, dan is het leven gemakkelijk. Hoofd en gevoel werken niet alleen samen, maar lijken gewoon één. In dezelfde woorden te vangen. ‘Mens ik heb honger.’ ‘Waarom geef je mij geen eten?’ ‘Ben je nu pas thuis?’ ‘Ik ga op je springen alsof je een springkussen bent.’ ‘Het is tijd om te doen alsof mijn staart niet aan mij vast zit.’

Zeker ook iets voor te zeggen, dus ik hanteer voortaan in China kattengedrag. Op likken en brokjes moet ik nog wat oefenen. Op dat hoofd en gevoel ook wel trouwens.

Daar wordt een mens blij van

Natuurlijk specifiek een mens genaamd Li-Anne. Met het nieuwe jaar net begonnen, uiteraard vol goede moed, is het niet verkeerd een soort februari-evaluatiemoment in te richten. Zeker voordat de Valentijnsdagpromoties weer keihard beginnen en ik op iedere hoek van de straat geconfronteerd wordt met kaarten, chocola en cadeaus die ik aan niemand stuur en van niemand krijg. Behalve mijn ouders natuurlijk. Of nee, laat maar. Daar heb ik ook al 5 jaar geen Valentijnskaart meer van gekregen.

Maar er zijn ook dingen op te noemen, zeker in China, waar ik wel blij van wordt. Zoals:

  1. Hotpot
  2. Japans eten
  3. Jianbing
  4. Baozi
  5. Peking eend
  6. Bubble tea
  7. Caramel latté (met extra suiker want ik ben geen koffiedrinker)
  8. Mala Xiangguo
  9. KFC Old Beijing Wrap
  10. Chinese thee (die je tot het oneindige kunt bijvullen, JA!)

Oh, je wilde dingen weten die niet met eten te maken hebben? Zeg dat dan!

  1. Frisse lucht (nu al bijna 3 weken lang met Chinees Nieuwjaar. Adem in, adem uit)
  2. Fietsen in de frisse lucht (ik blijf toch een ((nep))Nederlander)
  3. Rondlopen in de hutongs (voor een zeldzaam moment van rust)
  4. Met mijn kat series/films kijken (voor een zeldzaam moment van rust)
  5. Mensen over de vloer hebben net nadat ik heb schoongemaakt (waarna dat laatste weer opnieuw kan beginnen)
  6. 1,5 uur lunchpauze hebben (want in China eet ik praktisch altijd 3 keer per dag warm, JA!)
  7. Chinezen die ongeacht de gelegenheid, plaats en tijd altijd eten meenemen
  8. Met gezelschap in een koffietentje hangen en in hard Nederlands op alles commentaar geven
  9. Doen alsof ik Chinees ben en ook zo worden behandeld
  10. Eindeloos in bed liggen, rollen, zitten, werken en eten omdat ik een tweepersoonsbed voor mij en mijn kat alleen heb.

En het is bijna weekend. Dat wordt pas echt genieten!