Tag: marriage

A Taste of News: China’s singles society

As many in my direct circle know, I read quite some news. I try to mention at least once per day that I read something in the news, casually, in a conversation. And since commentary and reviewing is something else I like to do, I thought of starting a series where I write my thoughts about an article I read. A lot of them will be related to China, since that is one of the topics I follow most closely.

Is China Drifting Toward a ‘Singles Society’?

Sixth Tone

With single’s Day coming up (because why not more consumerism 2 weeks before black Friday?), it seems more than appropriate to focus on Chinese singles today. This article hits some familiar points. The disparity between highly educated urban women and lower education rural men. The importance of marriage that permeates Chinese and many Asian societies. The difficulties that singles face regarding costs of living and income vulnerabilities.

Something different that it touches upon, is the disparity of views on singlehood between the singles and society at large. Additionally, it makes a difference between ‘choosing to be single’ and ‘drifting into singlehood’.

This first point is something I experienced when I still lived in China. I thought I had written on this before, but a few scrolls down do not reveal anything. But moving to China at 25 and leaving again at 29 revealed clear differences in perception of the age brackets. At the most extreme, it went from all is well to all is hell. From you will for sure find someone to you cannot find someone anymore. From your mind will change to your parents will be devastated. And this attitude for sure has its origins in the fact that marriage is not only socially acceptable and encouraged, it actually provides a clear path to a better life for you and your future offspring.

The second point is something I have been wondering about myself in the almost 10 years I was single. There is for sure a large grey area between these 2 states and most definitely some changing back and forth. I definitely drifted into singlehood initially, my previous breakup costing a lot of time and effort to heal from. After some half-hearted efforts at dating, I more consciously made the choice to stay single when I moved abroad. As the years passed by, the ‘happy single’ image seemed to fit better and better. It was almost movielike how surprised people were, including myself, when I got into a relationship.

I think it is this fluidity of just happening to be single, actively embracing it, and then dating again that is missing for a lot of Chinese women. The paradox is always that you should find a partner, but cannot be too overt about the process. Ideally, there is no process for you to go through, you just meet the person or are introduced to them.

When we are expected to adhere to these invisible rules, it limits not only individuals, but society as a whole. With the emphasis of the Communist Party leadership on women fulfilling certain roles, I unfortunately do not expect this to become more flexible anytime soon.

Oud en ongetrouwd

Ja, ik kan wel grappen en doen alsof ik het niet serieus meen, maar bovenstaande slaat toch allereerst op mezelf. Nu ik nog op het midden tussen 25 en 30 zit, kan ik nog meedoen met iedereen die 30 als het rampgetal ziet. Waarop je gelijk een fossiel wordt en prompt versteend op één plek komt te zitten, vastgeketend door werk, gezin en verplichtingen.

Hoe de werkelijkheid in elkaar zit, zullen we vanzelf merken. Maar in China zou voor mij natuurlijk de ramp allang zijn begonnen. Gelukkig kan ik me ervan verzekeren dat mijn ouders daadwerkelijk grappen als ze over huwelijksadvertenties of blind dates beginnen. Zoals tegenwoordig steeds breder bekend, ligt die situatie in China wel anders.

Zelf ben ik nooit zozeer geïnteresseerd geweest in het huwelijk. Misschien had het ermee te maken dat mijn moeder geen sprookjestrouwjurk in de verkleedkist had liggen, maar een hippie-achtig fladderkleed. Mijn barbiepoppen heb ik nooit met elkaar laten trouwen, hoewel ze volgens mij wel vreemdgingen. Wel zo gemakkelijk als je geen trouwjurk hebt, maar wel een sappig verhaal wilt vertellen.

In het dagelijks leven word ik zelden gevraagd of ik getrouwd ben. Kennelijk weet ik mijn ongetrouwde status vrij waarheidsgetrouw over te brengen. Maar de frequentie waarmee de woorden huwelijk en trouwen vallen in de gesprekken die ik voer, is behoorlijk hoog. Per toeval zijn de meeste van mijn vrienden niet getrouwd en is vaak ook nog niet aan de randvoorwaarden (stabiel inkomen, huis, partner) voldaan. Er zijn echter zeker (toch vooral) dames die op zoek zijn. Vanwege intrinsieke en extrinsieke motivaties.

Hoewel trouwen in Nederland misschien minder prominent in de gesprekken voorkomt, is het hebben van een partner wel degelijk een bepaalde verwachting. Ondertussen ben ik al meer dan 5 jaar partnerloos (hoewel ik nu 1 jaar samen ben met mijn kat, we hebben elkaar goed leren kennen) en het is opvallend hoe hier tegenaan wordt gekeken.

Ongeacht of het in China of in Nederland is, meestal wordt er vanuit gegaan dat je doel toch is om met iemand samen te zijn. Ik heb wel meerdere keren gehad dat ik zei: “Ik heb geen vriend of vriendin.” en dat de ander zei: “Zo iemand als jij vindt snel genoeg iemand.” Een soort verkapt compliment. Het klinkt een beetje alsof een gedachte als “Ja je bent wel een leuk persoon, maar zonder partner toch niet echt compleet hè.” erachter zit.

Nou ben ik niet de gehele tijd vrijwillig alleen geweest, maar het vreet ook niet zozeer aan me dat ik het heel actief probeer te veranderen. Waarschijnlijk is dat een van de redenen waarom er nog geen rij voor mijn deur staat met kandidaten om te beoordelen. Voorlopig houd ik het bij 1 kat. Als dat aantal ooit groeit tot 5 of meer, dan is het misschien tijd om eens verder te kijken.